حواسم همیشه بهت بود

همیییییشه

این که هرلحظه کنارمی.

این که من فقط با وجود تو ارامش میگیرم.

گاهی با تمام وجودم میخواستم تمام منو به آغوش بکشی.

شنیدی که در تمام لحظاتم می گفتم:

توکل به خودت. هوامو داشته باش

دمت گرم.یه جوری هوامو داشتی که ترجیح میدم دیگه ازین خواهشا ازت نکنم

اصلا منو بیخیال

این همه آدم تو دنیا.برکت و بخشش و امتحانات واسه اونا

این یه بنددت رو بیخیال.

نه کمکی نه عدالتی نه...

از اینجا به بعد منم و هدفای خودو و باز خودم

خدا

عزیزم فکر کنم سرت زیادی شلوغه.میرم اذیت نشی.

منو بیخیال

خب؟؟

خدایا نگاهم کن.

خالی خالی از احساس و هیاهو

و پر از گناه

حواسم هست که دقیقا هستی.

نزدیک نزدیک

اما تو..

بی توجه به بودنم

و با نگاهم، با صدایم و با تمام وجودم صدایت میکنم

التماست میکنم

ولی باز جز سنگینی نگاهت هیچ نمی یابم

کاش در کنار این همه نگاه جوابم میدادی

جوابی بجر عذاب

بجز انجه نمیتوانم تحمل کنم ؛ و بار ها گفته ام نمیتوانم

تو باز نگاهم میکنی.

هیچ نمیدانم نگاهت کمک و پاسخ به التماس هایم است یا بی تفاوتی به گریه هایم

کاش این جاده تمام شود

پایان دنیا و اغاز دیگر

تو باز نگاهم میکنی

کاش تمام شود این نگاه هایی که فکر میکنم بی فایده اند

و تو چیزی بگویی

مثل اینکه : من خدایت هستم . نترس.

 دوستت دارم

بیا که در کنار من ارامش بگیری..

دوست دارم خدا.دروغه ناراحتی هام ازت.

وشاید دروغ نیست... فقط شاید..